Carpe Diem!

/in , , , /door

Een idyllisch plaatje, maar de werkelijkheid is pikzwart!

Ken je dat? Dat je in je werk in contact komt met iemand die je raakt. Wiens verhaal je bij blijft? Nog niet zo lang geleden werd ik gevraagd voor een arbeidsdeskundig onderzoek. De werkgever belde me en vroeg me, ondanks dat we de onderzoeken tegenwoordig op afstand doen i.v.m. Corona, om deze keer een uitzondering te maken. Werkgever vond het lastig onder woorden te brengen, maar het leek hem beter dat ik de werkneemster zou zien. Natuurlijk maak ik daar graag een uitzondering voor.

Op een zonnige middag bezoek ik haar thuis. In de tuin spelen twee kleine kinderen. Ze spelen in hun zandbak, zijn vrolijk en gillen het uit van de pret. In de serre van de woning spreek ik met de werkneemster en haar man. Of eigenlijk met haar man, want zelf is zij wel fysiek aanwezig. Toch merk ik dat ze er met haar hoofd niet bij is. Ze is teruggetrokken en lijkt niet in het nu te zijn. De man vertelt mij over hun leven samen. Ze hebben mooie momenten gekend. Maar zijn vrouw kent ook diepe dalen. Deze dalen lijken steeds dieper te worden en langer te duren. Haar man maakt zich zorgen, ik zie tranen in zijn ogen.

‘Mama, is een beetje ziek. Ze vindt het moeilijk om te lachen.’

Het dochtertje van het stel komt bij ons. Ze kruipt bij haar moeder op schoot. Ze gaat tegen haar moeder aanliggen en slaat haar armpjes om haar moeder heen. Ze kijkt op en trekt gekke bekken, ze wil haar moeder duidelijk opvrolijken. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Mama, is een beetje ziek. Ze vindt het moeilijk om te lachen.’

We besluiten een vervroegde IVA aan te vragen

Dat haar man zich zorgen maakt begrijp ik. Uit de stukken van de bedrijfsarts blijkt dat er forse beperkingen zijn in het persoonlijk en sociaal functioneren. Met andere woorden, hij ziet geen mogelijkheden voor werkneemster om haar werkzaamheden uit te voeren. Hij geeft zelf aan dat het ziektebeeld chronisch is en er geen kans is op herstel. Hij benoemt dat er grote kans is dat zij in aanmerking komt voor een vervroegde IVA uitkering. De bedrijfsarts heeft al verteld wat dit betekent en het stel zou graag deze stap willen zetten. Aan mij de taak hen daarin te begeleiden en in het arbeidsdeskundig rapport ook de bevindingen van de bedrijfsarts te onderbouwen vanuit mijn arbeidsdeskundige visie.

De rust waarnaar ze zocht, heeft ze nu gevonden

Na het gesprek met werkneemster en haar man rijd ik terug naar huis. De aanvraag is gedaan. Nu is het wachten op een reactie vanuit het UWV. Na enige tijd komt er reactie. De verzekeringsarts kijkt mee en kan zich vinden in de bevindingen van de bedrijfsarts. Omdat ik als contactpersoon ben aangemerkt, word ik gebeld door het UWV, de vervroegde IVA wordt toegekend. ’s Middags bel ik met de man van werkneemster, om hen dit nieuws te vertellen. Hij neemt op, is verdrietig en voor ik hem het nieuws kan vertellen, vertelt hij mij dat zijn vrouw twee dagen geleden uit het leven is gestapt… Deze keer was het dal te diep, ze kwam er niet meer uit en was op zoek naar rust. Die heeft zij gevonden.

1000 vragen schieten door mijn hoofd, ik vind de antwoorden niet

Als ik ophang ben ik stil. Dit is niet de eerste keer dat ik vanuit mijn werk met dit soort situaties te maken krijg, maar toch raakt het me elke keer weer. Ik heb enorm fijn en dankbaar werk. En ik merk dat ik vaak wat kan betekenen voor iemand. Maar op dit soort momenten voel ik me machteloos. Mijn emoties schieten alle kanten op. Denk aan die zomermiddag bij hun in de tuin. Ik zie het prachtige gezin, haar man, haar kindjes, ze moeten verder zonder vrouw en moeder. Hoe kan je dat in de steek laten? Heb ik iets gemist? Had ik dit kunnen voorkomen? Wat moet ze zich eenzaam hebben gevoeld. Machteloos! 1000 vragen schieten door mijn hoofd. Rationeel weet ik dat dit haar eigen besluit is geweest. Dat deze vrouw heel ziek was. Dat haar ziekte heeft gemaakt dat zij er niet meer is.

Het maakt me verdrietig, het liefst pak ik ze vast en schud ik ze wakker

’s Avonds lig ik in bad, even een momentje voor mijzelf. Mijn gedachten verzetten. Het lijkt wel bijzonder toeval. Ik heb het nieuwe magazine van Jan. Hun jubileum nummer, met persoonlijke interviews met de naasten van Antonie Kamerling. Het is bijna 10 jaar geleden dat zij afscheid van hem namen. Het was eveneens een zonnige dag, in oktober. Ik weet het nog, ik reed terug naar huis na een dag opleiding. Mijn opleiding tot arbeidsdeskundige. Op de radio hoor ik het bericht. In het magazine staan hun persoonlijke verhalen over hun verlies, ze raken me. Het verdriet, de onmacht, maar ook de dankbaarheid voor de jaren die zij samen hebben gehad. De dierbare herinneringen. Wat is het krachtig dat je ook dat kan zien. In mijn werk, maar ook privé lijkt het wel of ik vaker te maken krijgen met mensen die worstelen met het leven. Geen uitweg meer zien. En op zoek zijn naar rust. Het maakt me verdrietig, het liefst pak ik ze vast en schud ik ze wakker. Maar ik weet dat het niet zo simpel is.

Ik aai ze over hun hoofd en geef ze een kus

Voor ik naar bed ga, loop ik langs mijn eigen kleine jongens. Ik aai ze over hun hoofd en geef ze een kus. In bed realiseer ik me nog maar weer eens hoe belangrijk het is in het moment te leven. We leven momenteel in een onzekere tijd. Mensen verliezen hun baan. Ondernemers zien hun bedrijf kapot gaan. Er zijn zorgen over onze gezondheid. Het doet me des te meer beseffen om te koesteren wat je hebt. Hoe belangrijk je gezondheid is en alles bepalend kan zijn in het leven. Dat dat maakt dat ik kan genieten van mijn mooie gezin. Hoe dankbaar mijn werk is. Ik zie veel mensen met gezondheidsklachten voor wie de toekomst onzeker is. Onzekerheid of zij terug kunnen keren in hun eigen werk. Onzekerheid over hun financiële situatie. Onzekerheid over wat de toekomst brengt. Al 10 jaar lang, kan ik mensen een hand reiken. Door te zorgen voor duidelijkheid in een onzekere tijd. Hun verhaal te horen.

Doe je met mij mee? Laten we de dag plukken!

Laten we af en toe wat meer om eens heen kijken. Genieten van het hier en nu. De kleine dingen in het leven koesteren. Dat valt echt niet altijd mee. Maar laten we met elkaar proberen niet achteraf spijt te hebben. Door maar bezig te zijn geweest met alleen maar meer willen. Of later. Want wat als er geen later is? Ik heb met mijzelf een afspraak gemaakt, dit als doel te stellen. Doe jij met mij mee? Carpe Diem!

Denk je zelf aan zelfmoord? Heb je hulp nodig? Of wil je een dierbare helpen? Bel dan geheel anoniem en vertrouwelijk met de zorgprofessionals van de zelfmoordpreventielijn 113, of bel gratis 0800-0113.

Weet wat je waard bent!

/in , , /door

Mijn werkgever ziet niet wat ik allemaal doe, ik word niet gewaardeerd…

Met regelmaat hoor ik een werknemer dit zeggen. Of een werkgever geeft aan dat ze iemand hebben aangenomen met hoge verwachtingen, maar het komt er niet uit. Vaak, als ik dan vraag of ze daarover met elkaar gesproken hebben is het antwoord nee. Zonde! Want door niet met elkaar in gesprek te gaan ontstaat er onbegrip. Bij een werknemer het gevoel dat hij niet gezien wordt. Bij een werkgever het gevoel van een mismatch. En 9 van de 10 keer is dat helemaal niet het geval.

Wat ben je waard?

Vaak zie ik dat een werknemer niet volledig op zijn plek zit. Of in de juiste rol. Laten we minder naar vacature teksten kijken, maar meer naar de persoon erachter. En de team waarin deze werkt. En vooral focussen op iemands kwaliteiten, waar iemand goed in is. Van een 9, maak je snel een 10. Maar van een magere 5 een kleine 6 maken is veel lastiger. En vaak geeft dat veel minder arbeidskracht en minder werkplezier. Wellicht dat een collega juist floreert in de taak die deze werknemer minder kan. Laten we dan kijken of daar een win-win situatie te creëren valt. En elke werknemer op de juiste waarde te schatten.

Beste werkgever, je hebt een schat aan parels in huis!

Durf als werkgever eens verder te kijken. Misschien is deze werknemer niet de leidinggevende die je verwacht had. Maar wel een goede leermeester op de inhoud. Toen deze werknemer immers je planner was, was hij een voorbeeld voor de rest. De beste in zijn soort. Sterker nog, zo zou je er nog wel 10 willen hebben. Maar nu hij leidinggevende is van de binnendienst komt het er niet uit. Weet hij de rest niet mee te krijgen en te enthousiasmeren. Wellicht logisch, als je bedenkt dat als planner je hele andere skills en vaardigheden nodig hebt, dan als leidinggevende. Maar door zijn enthousiasme in zijn rol als planner en zijn vakkennis, kan hij wel degelijk een voorbeeld zijn voor zijn collega’s. En vanuit die kracht enthousiasmeren en de rest meekrijgen. Laat al die leidinggevende taken vooral bij iemand liggen met goede leidinggevende skills. Dan weet je van 2 medewerkers pareltjes te maken! Met elf Messi’s maak je immers ook geen sterrenteam en op doel zet je hem ook niet in zijn kracht.

Weet wat je waard bent!

Onlangs kwam ik de volgende tekst tegen. Het is voor mij beeldend van hoe ik graag naar werknemers kijk en daarmee naar uw organisatie:

Voordat hij overleed, zei een vader tegen zijn zoon: “Hier heb je mijn horloge, die mijn vader op zijn beurt aan mij gaf. Het is bijna 200 jaar oud. Maar voordat ik het aan je geef, wil ik dat je naar de juwelier gaat. Vertel ze dat ik het wil verkopen, en kijk hoeveel ze ervoor bieden.”

De zoon ging naar de juwelier, kwam terug bij zijn vader, en zei: “Ze boden €150 omdat het zo oud is.”
De vader zei: “Ga naar het pandjeshuis, en vraag hoeveel zij ervoor willen geven.“
De zoon ging naar het pandjeshuis en kwam weer terug: “Zij boden slecht €10 omdat het zo versleten is.”

De vader vroeg zijn zoon om naar het museum te gaan en hen het horloge te laten zien.
Hij ging naar het museum, kwam terug en riep vol blijdschap: “De curator kon zijn ogen niet geloven en bood €100.000, om dit zeldzame stuk toe te kunnen voegen aan hun antieke collectie.”

De vader zei: “Ik wilde je laten zien dat de juiste plek en de juiste mensen, jou de juiste waarde zullen geven. Zorg dat je niet jezelf verliest op de verkeerde plek, en word niet boos als je niet gewaardeerd wordt. Diegenen die jouw waarde zien, zullen jouw waarde erkennen. Maar, blijf niet op een plek waar niemand jouw échte waarde inziet.”

Auteur onbekend

Worstel jij als werknemer om je waarde te uiten? Of wil jij als werkgever eens samen van gedachten wisselen hoe je de parels in je bedrijf kan ontdekken? Ik kijk graag met jullie mee!

Met EMboost mee naar Berlijn

/in , /door

Afgelopen weekend mocht ik met het enthousiaste team van EMboost mee op reis! We hebben een heerlijk weekend Berlijn gehad. Een mooie gelegenheid om iedereen beter te leren kennen, want vanaf 1 oktober ben ik aan deze organisatie verbonden. Samen gaan we aan de slag om iedereen nog meer te laten sprankelen in zijn of haar job. Komend jaar bestaat EMboost 25 jaar, we gaan er samen voor zorgen dat deze organisatie ook de komende 25 jaar positief tegemoet gaat. En zij nog meer mensen met hun events en reizen mogen raken. En niet alleen bij hun klanten de Wow factor mogen bereiken, maar ook bij zichzelf! Dank voor jullie vertrouwen!

Met het team van EMboost voor de Berlijnse Muur

Mijn eerste dagen als ondernemer op Ibiza

/in , /door

Wat een fantastische reacties heb ik mogen ontvangen op de aankondiging van Empforce. Ik ben overweldigd door alle berichtjes, mailtjes en belletjes, dank jullie wel!

Mijn eerste dagen als ondernemer konden niet beter, op Ibiza met dit geweldige gezelschap. Samen het 15 jarige jubileum vieren van Trainingskampen.nl. Wat ooit begon met de ambitie om trainingskampen te organiseren, in een markt die tot dat moment niet bestond. Is Trainingskampen.nl inmiddels uitgegroeid tot de marktleider op het gebied van trainingskampen in binnen en buitenland!

Hoe? Door een solide basis neer te zetten, volledige focus op persoonlijke aandacht, oog voor de ontwikkelingen in de markt en warme relaties met klanten en leveranciers.

Maar deze mijlpaal zorgt er ook voor dat Trainingskampen.nl niet alleen zijn zegeningen telt, maar ook klaar wil zijn voor de volgende 15 jaar! En daarom mag ik dit geweldige team de komende tijd versterken. Samen kijken wat goed gaat, maar ook wat beter kan. Automatiseren, om de klant te ontlasten tijdens de boeking, maar wel die persoonlijke touch te houden. En om te zorgen dat een ieder binnen de organisatie in zijn kracht staat. Niet mensen in een functie zetten, maar talenten van een ieder optimaal benutten. Werkplezier te creëeren en doen waar je energie uit haalt!

Deze klus geeft mij in elk geval veel energie en werkplezier! Team Trainingskampen.nl alvast bedankt voor jullie vertrouwen (en de geweldige dagen Ibiza!).

Gevangen in het perfecte plaatje

/0 Reacties/in , /door

Durf jij de regie te nemen over je eigen leven?

Steeds vaker kom ik ze tegen: werknemers die niet helemaal happy zijn met wat ze doen. Of zelfs totaal niet meer op hun plek zitten in hun werk. Zo ook Marlies. Na de middelbare school heeft zij een studie gedaan en is ze via via aan een baan gekomen. Nooit bedacht of dat nou echt was wat ze wilde: het liep gewoon zo. Eigenlijk zoals ook veel andere zaken in haar leven. Ze kreeg een relatie. Ze kochten een huis. Er kwam een baby. Huisje, boompje, beestje. Niks meer aan doen zou je zeggen. Laat nou net Marlies uitvallen…. Hoe kan dat? Zij heeft het toch goed voor elkaar?

EIGENLIJK IS MARLIES DOODONGELUKKIG

Voor de buitenwereld lijkt ’t het perfecte plaatje. Maar Marlies zit in een baan die eigenlijk niet uitdagend voor haar is: ze wil graag wat anders. Maar ja, dat is lastig. Want wat anders doen, betekent onzekerheid. Het huis dat zij heeft gekocht met haar partner, heeft zij gekocht tegen het maximale bedrag dat zij konden lenen. Het moest natuurlijk minimaal een twee-onder-éénkapper zijn en moest er een tuin bij zitten: ze wilden niet onder doen voor vrienden. En ach, Marlies werkte fulltime dus dat kon ook prima.

ZE WORDT ZENUWACHTIG ALS ZE AAN DE TOEKOMST DENKT

Marlies heeft net een kleine en wil graag minder werken. Liefst van 5 naar 3 dagen. Maar dat gaat financieel niet lukken. Ze werkt nu 4 dagen. Gelukkig passen haar ouders en schoonouders samen drie dagen op, want die kinderopvang is wel erg duur. Al hoopt ze dat ze dit volhouden, want haar moeder kwakkelt met haar gezondheid. Marlies was stiekem blij dat ze zwanger was. Vier maanden even niet naar haar werk. Haar verlof vloog voorbij. Nu ze weer werkt, is er niks veranderd: ze gaat nog regelmatig met een steen in haar maag naar haar werk.

MARLIES MELDDE ZICH VOOR DE DERDE KEER IN EEN JAAR ZIEK

Toen kwam ik met haar in gesprek. Aanvankelijk was er niet duidelijk wat er aan de hand was. We kozen daarom voor een VAR: deze online vragenlijst kun je inzetten bij klachten van psychosociale aard. Of als er twijfel is aan de aard van het verzuim, zoals het geval was bij Marlies. Naar aanleiding van de ingevulde vragenlijst en de uitkomsten had ik een coachingsgesprek met Marlies. Al snel werd duidelijk wat er aan de hand was.

MARLIES VOELDE ZICH GEVANGEN IN HET PERFECTE PLAATJE

Eigenlijk wist Marlies dat ze weg moest uit het werk dat haar diep ongelukkig maakte. Maar ja, hoe zouden haar partner, vriendinnen en familie reageren? En haar collega’s zijn best oké, dus daarvoor hoeft ze niet weg. En ze heeft nu een vast contract, hoe moet dat dan verder? En eigenlijk zou Marlies ook minder uren willen werken. Het is best pittig dat werk, het huishouden, een kleintje en alle sociale verplichtingen…

WAAROM BLIJVEN WE TOCH ZO DOORMODDEREN?

Terwijl we merken dat het eígenlijk niet meer gaat? Vaak is de schade op het moment dat het dan mis gaat alleen maar groter. Veel mensen lukt het niet om de regie te nemen en iets te veranderen in hun leven. Bang voor de mening van anderen, het financiële aspect en noem maar op. Waarom gaan we niet al eerder met elkaar in gesprek?

ER KAN VAAK MEER DAN JE DENKT!

Ons goede gesprek zorgde ervoor dat Marlies niet eens is uitgevallen. Haar werkgever wilde in haar investeren en kon haar intern op een plek zetten, die veel beter bij haar vaardigheden aansloot. Ze moest daar wel een opleiding voor volgen. Maar die gaf haar juist energie. Daarnaast begon Marlies een coachingstraject om voor meer balans tussen werk en privé te zorgen. Haar werkgever betaalde een deel en Marlies leverde wat vrije dagen in. Zo investeerden beide partijen in een werkbare situatie.

MARLIES HEEFT HET WEER NAAR HAAR ZIN

Marlies werkt nog steeds 4 dagen, maar wel in de nieuwe functie die goed bij haar past. Ze heeft een hulp in het huishouden genomen. En heeft haar man gevraagd om elke ochtend hun dochtertje weg te brengen. Marlies haalt haar weer op. Zo liggen niet alle zorgtaken bij Marlies. Ook proberen Marlies en haar man de sociale druk te verminderen: ze lopen niet langer op hun tenen om naar de buitenwereld toe aan het perfecte plaatje te voldoen. Zo kopen ze bijvoorbeeld hun kleding in leuke winkels waar ze geen dure merken verkopen.

OOK JIJ KUNT KEUZES MAKEN!

Hopelijk is deze blog voor jou aanleiding om zelf de regie op je leven te nemen. Besef dat je keuzes kunt maken. En voor u als werkgever, is dit hopelijk het moment om toch eens dat lastige gesprek met uw werknemer aan te gaan. En is dat nou te moeilijk en te spannend? Neem dan gerust contact met mij op. Ik help jullie graag met mijn tips en adviezen.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 1 oktober 2017.

Mag mijn werk even uit?

/in , , /door

Een werkdag van 08.00 tot 17.00 uur. Gauw naar huis. Hapje eten. En dan toch nog even de laptop aan om wat af te maken. Of op je mobieltje nog wat mailtjes beantwoorden waar je nog niet aan toe was gekomen. Herkenbaar? Door onze veranderende economie werken wij geen 40 uur, maar vaak wel veel meer. Nou ja, werken? We zijn bereikbaar. Maar zijn we dan ook wel even productief?

DE SCHEIDSLIJN TUSSEN WERK EN PRIVÉ? VERVAAGT

Dat merken steeds meer werkgevers en werknemers. Want tijdens werktijd zijn we ook graag bereikbaar voor familie en vrienden, checken we even Facebook en sinds de Pokémon rage doen we ook graag een spelletje tussendoor. Zo verliezen we overdag misschien wel de productiviteit die we ’s avonds inhalen.

DIT LEIDT TOT GEZONDHEIDSKLACHTEN

Het gevolg van al dat werken en dat vele zitten? Steeds meer mensen hebben last van fysieke klachten. RSI bijvoorbeeld. Maar ook merk ik dat er veel mensen zijn die het gevoel hebben continu alle ballen hoog te moeten houden. Te moeten voldoen aan de druk en verplichtingen van alledag. Continu bereikbaar en online zijn.

WAT IS UW PREVENTIEBELEID ROND WERKSTRESS?

Werkgevers zijn wettelijk verplicht om een preventiebeleid te hebben ten aanzien van werkstress. Natuurlijk is het fijn dat je personeel dag en nacht klaar staat voor je bedrijf. Maar als dat betekent dat ze daardoor veel minder productief zijn of dat dit tot gezondheidsklachten leidt, zijn we daar dan nog wel zo blij mee?

ER ZIJN AL PRACHTIGE VOORBEELDEN TE GEVEN!

Zo zie je op meer en meer plaatsen al werkgevers die actief bezig zijn met het behouden van een goede balans tussen werk en privé. In een artikel van de NOS zag ik een mooi filmpje. Hierin is te zien dat bij het Haarlemse communicatiebureau Heldergroen iedere dag om 18.00 uur een knop wordt ingedrukt waardoor de bureaus omhoog gaan en er niet meer gewerkt kan worden. “Dat is een ritueel dat we hebben om te onderstrepen wat we belangrijk vinden”, licht eigenaar Sander Veenendaal toe. Ook hebben mensen geen laptop of telefoon met e-mail van de zaak.

OOK WERKNEMERS WERKEN BEWUST AAN HUN GEZONDHEID

Zo was ik recent bij één van onze klanten waar een medewerker van de ICT afdeling gezondheidsklachten ervaarde. Het bekende voorbeeld van iemand die van zijn hobby zijn werk had gemaakt. Hij zei tegen mij: “Jorien, voorheen deed ik 16 uur per dag mijn hobby, 8 uur daarvan was werken. Nu doe ik nog maar 8 uur mijn hobby, dat is mijn werk. Mijn lijf houdt dat niet langer vol, daarom ben ik een andere hobby gaan zoeken voor mijn vrije tijd. Ik mediteer, doe aan sport en ga de buitenlucht in. Ik voel mij veel gezonder en mijn klachten nemen af”.

HOU BEHOUDT U DE BALANS TUSSEN WERK EN PRIVÉ?

Gaat u mee in de ratrace? Of kiest u ervoor om een stapje terug te doen? Voor dit onderwerp geldt geen goed of fout. Maar het kan wel helpen om bewust na te denken hoe u wilt dat er in uw organisatie wordt gewerkt. En hoe u een verdeling wilt in uw eigen werk en privé. Waar liggen uw grenzen? Wilt u samen eens nadenken over mogelijkheden om dit thema bij uw personeel onder de aandacht te brengen? Of dit thema bijvoorbeeld vanuit de OR met uw werkgever bespreken? Neem dan gerust contact met mij op.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 31 augustus 2016.

‘Wat ik straks ga doen? Ach, ik zie wel…’

/0 Reacties/in , , /door

Te druk om over je toekomst na te denken? Te bang om keuzes te maken die je dichter bij écht werkplezier brengen? Zonde! Ontwikkel jezelf. Stel passende doelen. Zo draag je bij aan je eigen duurzame inzetbaarheid. Graag neem ik je mee in twee praktijkvoorbeelden.

1. BERT DOET AL 15 JAAR HETZELFDE

Na zijn middelbare onderwijs is Bert bij de bank gekomen en daar is hij 15 jaar blijven werken in dezelfde functie. Door boventalligheid kan hij nu niet bij zijn werkgever blijven werken. Opleidingen heeft hij in die 15 jaar niet meer gevolgd. Hij weet dat dit niet handig is, maar ach. Hij zat toch prima op zijn plek? Natuurlijk merkte hij wel dat hij niet meer alle kennis up-to-date had. En hij deed eigenlijk alleen nog de wat makkelijkere klanten. De moeilijke klanten schoof hij door naar collega’s. In ruil daarvoor heeft hij wat administratieve dingen opgepakt. Leuk was dat niet. Maar ja, zo kon hij aan het werk blijven.

En nu is hij boventallig
Wat moet hij nu? Hij weet het niet. Kennis heeft hij niet voldoende om elders in dezelfde functie aan de slag te gaan. En geen idee wat hij anders zou willen doen. Nooit zo over nagedacht… Bert is door zijn leidinggevende ook niet gestimuleerd om hier over na te denken. Bert geeft aan dat hij zich een beetje nutteloos voelt en weinig energie heeft. Hij is wat uitgeblust.

Hij én zijn werkgever hadden samen doelen moeten stellen
Bert had een opleiding kunnen volgen. Had ontwikkelingen in zijn vakgebied kunnen volgen. Had kunnen praten met een coach of zijn leidinggevende. Zijn werkgever had hem kunnen vragen naar zijn plannen voor de toekomst. Ook als het had betekend dat Bert niet meer op zijn plek zat en zijn toekomst wellicht in een andere functie of buiten de organisatie zou liggen, ook dan was het goed geweest dit gesprek aan te gaan. Zo kun je samen doelen stellen.

2. EVA HIKT TEGEN DE OVERNAME VAN DE GROENTEWINKEL AAN

Al jaren werkte zij mee in de winkel van haar ouders. Zo werd zij klaar gestoomd voor de overname. Hoe dichterbij dit komt, des te meer gaat het Eva tegen staan. In een gesprek dat ik met haar had over haar competenties en toekomstdromen, bleek al gauw haar passie voor het vak. Eva komt graag in contact met de klanten. Ze wil alles voor haar klanten doen. Ze geniet volop van de interactie. Dit is wat zij tot nu toe deed in de zaak. Nu ze het bedrijf overneemt, verdwijnt dit.

Ze is bang dat er geen ruimte meer is voor haar passie
Eva zal met name het personeel aansturen, bestellingen en de administratie doen. ‘Gedoe’ was haar letterlijke benaming hiervoor. Ik heb haar gevraagd waarom ze dan kiest voor ‘gedoe’. Voor Eva was dit geen keuze: Ze voelde zich verantwoordelijk richting haar ouders om dit te doen. Dat zij hier zelf niet gelukkig van werd, dat nam zij voor lief. Natuurlijk wist ze dat dit niet verstandig was, maar ze had toch geen keus?

Eva koos bewust voor een andere functie binnen de zaak
Samen met Eva hebben we gesproken over de keuzes die ze had. En wat denk je? Ze heeft de zaak overgenomen! Maar niet in de rol zoals die er voor haar lag. Ze heeft een goede bedrijfsleider aangenomen die zich met de zaken bezighoudt die voor haar ‘gedoe’ zijn. Zelf kan ze doen wat ze graag doet.

BENIEUWD NAAR DE MOGELIJKHEDEN RONDOM DUURZAME INZETBAARHEID?

Neem dan contact met me op!

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 28 oktober 2015.

‘Doe niet zo ongezellig: neem er nog eentje!’

/0 Reacties/in , , /door

“Lekker op de vrijdagmiddag met zijn allen een gehaktbal van de snackbar om de hoek. En als we trakteren voor onze verjaardag, dan het liefst een saucijzenbroodje of een groot stuk gebak. Moet kunnen toch, Jorien?” Dit hoorde ik recent bij een bouwbedrijf dat ik bezocht. Natúúrlijk moet dit kunnen.

MAAR IS HET IN UW BEDRIJF OOK MOGELIJK OM ONGEZONDE GEWOONTEN TE DOORBREKEN?

Of elkaar aan te spreken op ongezond gedrag? Ik ben geen gezondheidsgoeroe. Maar ook daarvan vind ik: dat moet kunnen! Zo is de vette vrijdagmiddaghap er ingeslopen. En ook de vrijdagmiddagborrel mag niet ontbreken. Gezellig en goed voor de onderlinge verhoudingen. Maar wat als ongezonde gewoonten de duurzame inzetbaarheid van de collega’s in de weg zitten?

JAN ROOKT TEVEEL. ANGELA EET TEVEEL.

Jan is stratenmaker en een verstokt roker. Geeft hij aan dat hij stopt met roken? Dan wordt al snel gedacht dat hij dat moest van zijn vrouw. Zijn collega’s steken er gewoon nog eentje op: zo doen ze dat al jaren.

Angela is receptioniste en houdt van gezelligheid. Lekker eten hoort daarbij, voor haar. Komt zij op maandag met een salade de kantine in? Dan is ze al gauw een ‘konijn’. Haar collega’s pikken nog een snack mee: zo doen ze dat al jaren.

JAN WORDT KORTADEMIG. ANGELA PAST NIET MEER ACHTER HAAR BUREAU.

Jans conditie gaat achteruit. Hij heeft steeds meer moeite om zijn hele werkdag vol te maken. Hij meldt zich arbeidsongeschikt: zijn werk als stratenmaker kan hij niet meer uitvoeren.

Angela eet wanneer het gezellig is. Maar ook bij stress en spanning. In de loop der jaren zijn de kilo’s erbij gekomen. Ze komt steeds moeilijker de trap op. Haar buik zit in de weg als ze aan haar bureau zit.

SPREEK JIJ JE COLLEGA OF JE WERKNEMER HIER OP AAN?

Of kijken we met elkaar toe hoe de gezondheid van onze collega’s achteruit gaat? Is het onze rol eigenlijk wel om hier wat aan te doen? Waar stopt mijn verantwoordelijkheid en waar begint de verantwoordelijkheid van de ander? Lastige onderwerpen…

JAN EN ANGELA WILDEN GRAAG GEHOLPEN WORDEN.

Wij zijn met hen in gesprek gegaan. Immers: niemand heeft er baat bij als zij uitvallen in het arbeidsproces! We willen allemaal inzetbaar blijven: we moeten allemaal langer door. Jan startte met een stoppen-met-roken-programma. Er bleken meer collega’s geïnteresseerd te zijn. Jan werd kartrekker in de organisatie. Hij heeft nu meer lucht en energie en houdt zijn werk beter vol. Een voorbeeld voor de rest.

Angela ging in gesprek met een voedingscoach. Achter haar eetgewoonten gingen andere problemen schuil. Het eten bleek een manier om met haar emoties om te gaan. Angela eet nu bewust en anders. Bovendien is ze gaan sporten. Alleen was ze er niet uitgekomen. Nu kan ze nog jaren in goede gezondheid verder.

GA HET GESPREK AAN OVER GEZONDHEID!

Maak dit soort zaken bespreekbaar in de organisatie. Goed en gezond personeel is belangrijk om de organisatie te laten draaien. Investeer daarin! En kan je het niet zelf? Zoek een professional om dit te ondersteunen. Een Preventief Medisch Onderzoek is een goede eerste stap naar bewustwording!

BENIEUWD NAAR DE MOGELIJKHEDEN RONDOM DUURZAME INZETBAARHEID?

Neem dan contact met me op!

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 16 oktober 2015.

Mooie eerste resultaten met de VAR

/0 Reacties/in , , /door

Een praktijkvoorbeeld

De VAR is een vragenlijst die werknemers kunnen invullen om de relatie tussen hun psychosociale klachten, werk en privé boven tafel te krijgen. Als arbeidsdeskundige ben ik erg tevreden over de eerste resultaten. Graag leg ik u een recent voorbeeld uit de praktijk voor.

ANNET HEEFT ZICH ZIEK GEMELD: EEN GRIEPJE!

Maar ja, dat griepje duurt nu al twee weken. Ik bied Annet de VAR aan. Eerst lijkt ’t haar niet nodig: er zal vast niks uit komen. Ze besluit de lijst tóch maar in te vullen. En mocht er wat uitkomen, dan voeren we een vervolggesprek, spreken we af.

UIT DE VAR BLIJKT DAT WERK EN PRIVÉ NIET IN BALANS ZIJN.

Er blijkt dus tóch wat aan de hand. Annet en ik zijn in gesprek gegaan. Ze vertelt dat ze twee jaar geleden een tweeling heeft gekregen. Ze is 32 uur blijven werken om samen met haar partner de hypotheek te kunnen betalen. Annet vertelt dat het sinds kort helaas niet meer mogelijk is om de woensdag als vrije dag te plannen. Terwijl ze dat voorheen altijd erg prettig heeft gevonden. Ze werkt nu vier dagen achter elkaar. Dat valt haar zwaarder dan ze had verwacht.

OOK BLIJKT DAT ANNET HET LASTIG VINDT HAAR GRENZEN AAN TE GEVEN.

Zo had ze eigenlijk graag de vrijdag vrij willen hebben in plaats van de maandag. Maar om haar werkgever en haar collega een plezier te doen, heeft ze toch ingestemd met de vrijdag als werkdag. Daarnaast vertelt Annet dat zij naast haar baan elke dag voor het eten zorgt en de kinderen naar bed brengt, zodat haar man kan sporten. Eigenlijk zou ze zelf ook wel eens willen sporten. Maar dit komt er niet van.

SAMEN HEBBEN WE EEN PLAN GEMAAKT OM OP HET WERK EN PRIVÉ HAAR WENSEN TE UITEN.

De volgende dag is Annet al weer gaan werken. Ze had geen griep. Ze was gewoon erg moe. Door het samen maken van een plan kreeg zij nieuwe energie. Annet heeft een coach gekregen om haar te helpen: samen brengen ze meer balans in werk en privé.

ANNET HEEFT ENORME WINST GEBOEKT!

Dat schreef ze me in een bedankmailtje dat ik vanochtend van haar ontving. De reacties op haar werk en thuis waren erg positief. Collega’s en vriendinnen complimenteerden haar dat ze voor zichzelf op kwam. Bovendien heeft ze met haar partner een betere verdeling thuis gevonden. Hij vind het fijn dat hij haar kan ontlasten. Ook geniet hij ervan dat hij voor de tweeling kan zorgen en ze naar bed kan brengen. Hij dacht altijd dat zij hem dat niet toevertrouwde. En gisteren is Annet zelfs weer voor het eerst gaan sporten!

MET DE VAR HEBBEN WE LANGDURIG VERZUIM VOORKOMEN.

Annet kreeg op tijd helder dat ze knelpunten moest oplossen. Was dit niet gebeurd, dan was Annet mogelijk veel langer uit de running geraakt met spanningsklachten.

MEER WETEN?

Wilt u meer weten over de VAR of deze ook voor uw werknemer(s) inzetten, kijk dan bij de productomschrijving onder VAR of neem vrijblijvend contact met mij op.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 25 maart 2015.

De bedrijfsarts adviseert psychische zorg

/0 Reacties/in , , /door

Maar volgens mijn huisarts kán ik nog helemaal niet werken. De komende weken moet ik rust houden en daarna zal ’t vast wel weer beter gaan. Ik kan nu nog niet zeggen wanneer ik weer aan het werk ga.’

Susanne heeft zojuist een gesprek gehad met de bedrijfsarts. Ze zit inmiddels twee weken thuis en heeft vermoeidheidsklachten. Dat is niet de eerste keer. De bedrijfsarts heeft haar geadviseerd om een aantal gesprekken aan te gaan met een psycholoog. Ook heeft hij haar aangeraden om per week twee halve dagen te blijven werken.

HUISARTS EN BEDRIJFSARTS VERSCHILLEN VAN MENING

Het komt wel eens vaker voor dat het advies van de huisarts en van de bedrijfsarts van elkaar verschillen. Lastig voor de zieke: wie heeft er nou ‘gelijk’?

BEDRIJFSARTS ADVISEERT WERKGEVER

De bedrijfsarts adviseert Susannes werkgever Fred om haar psychische zorg aan te bieden. Ook bij Fred is er weerstand tegen dit advies. ‘Psychische zorg? Daar zie ik het nut niet van in. Susanne is toch alleen maar een beetje moe? Die moet de komende weken lekker op tijd naar bed en dan is ze zo weer de oude.’

WAT IS DE ECHTE OORZAAK VAN HET VERZUIM?

De bedrijfsarts is van mening dat er meer aan de hand is met Susanne dan ‘alleen een beetje moe’. Hij acht de kans groot dat Susanne over een half jaar weer thuis zit, als zij nu de echte oorzaak niet aanpakt. Het lijkt erop dat Susanne het moeilijk vindt om haar grenzen aan te geven en daardoor met een veel te grote werkbelasting zit. Susanne moet assertiever worden en in gesprek durven gaan met Fred. Het is juist belangrijk om wel aan ’t werk te blijven en het contact met Fred en haar collega’s gaande te houden.

BETAALT DE VERZEKERING DE KOSTEN?

Maar dan heeft Fred nog een punt van weerstand: ‘Ik neem aan dat de zorgverzekeraar van Susanne de kosten van die psychische zorg vergoedt? Zo niet, dan vind ik het nogal een dure grap. Jullie kunnen mij niet garanderen dat die gesprekken ervoor zorgen dat Susanne weer volledig aan het werk kan daarna.’

LOONSANCTIE UWV VOORKOMEN

Uiteindelijk gaan Fred en Susanne beiden toch akkoord met het starten van psychische zorg. De zorgverzekering van Susanne vergoed het grootste gedeelte van de behandelingen. Fred betaalt de rest. Voor een werkgever is het slim om een advies van de bedrijfsarts op te volgen. Dit voorkomt namelijk een eventuele loonsanctie als het UWV oordeelt dat de werkgever te weinig re-integratie-inspanningen heeft gedaan.

VERANTWOORD AAN HET WERK

Ook ziet Fred in dat verzuim ongeveer € 300,- per dag kost. De kosten van psychische zorg wegen niet op tegen een wekenlange verzuimperiode. Zeker als de gesprekken met een psycholoog ervoor zorgen dat Susanne snel weer met een flinke dosis zin en assertiviteit aan het werk kan.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 5 maart 2013.