Carpe Diem!

/in , , , /door

Een idyllisch plaatje, maar de werkelijkheid is pikzwart!

Ken je dat? Dat je in je werk in contact komt met iemand die je raakt. Wiens verhaal je bij blijft? Nog niet zo lang geleden werd ik gevraagd voor een arbeidsdeskundig onderzoek. De werkgever belde me en vroeg me, ondanks dat we de onderzoeken tegenwoordig op afstand doen i.v.m. Corona, om deze keer een uitzondering te maken. Werkgever vond het lastig onder woorden te brengen, maar het leek hem beter dat ik de werkneemster zou zien. Natuurlijk maak ik daar graag een uitzondering voor.

Op een zonnige middag bezoek ik haar thuis. In de tuin spelen twee kleine kinderen. Ze spelen in hun zandbak, zijn vrolijk en gillen het uit van de pret. In de serre van de woning spreek ik met de werkneemster en haar man. Of eigenlijk met haar man, want zelf is zij wel fysiek aanwezig. Toch merk ik dat ze er met haar hoofd niet bij is. Ze is teruggetrokken en lijkt niet in het nu te zijn. De man vertelt mij over hun leven samen. Ze hebben mooie momenten gekend. Maar zijn vrouw kent ook diepe dalen. Deze dalen lijken steeds dieper te worden en langer te duren. Haar man maakt zich zorgen, ik zie tranen in zijn ogen.

‘Mama, is een beetje ziek. Ze vindt het moeilijk om te lachen.’

Het dochtertje van het stel komt bij ons. Ze kruipt bij haar moeder op schoot. Ze gaat tegen haar moeder aanliggen en slaat haar armpjes om haar moeder heen. Ze kijkt op en trekt gekke bekken, ze wil haar moeder duidelijk opvrolijken. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Mama, is een beetje ziek. Ze vindt het moeilijk om te lachen.’

We besluiten een vervroegde IVA aan te vragen

Dat haar man zich zorgen maakt begrijp ik. Uit de stukken van de bedrijfsarts blijkt dat er forse beperkingen zijn in het persoonlijk en sociaal functioneren. Met andere woorden, hij ziet geen mogelijkheden voor werkneemster om haar werkzaamheden uit te voeren. Hij geeft zelf aan dat het ziektebeeld chronisch is en er geen kans is op herstel. Hij benoemt dat er grote kans is dat zij in aanmerking komt voor een vervroegde IVA uitkering. De bedrijfsarts heeft al verteld wat dit betekent en het stel zou graag deze stap willen zetten. Aan mij de taak hen daarin te begeleiden en in het arbeidsdeskundig rapport ook de bevindingen van de bedrijfsarts te onderbouwen vanuit mijn arbeidsdeskundige visie.

De rust waarnaar ze zocht, heeft ze nu gevonden

Na het gesprek met werkneemster en haar man rijd ik terug naar huis. De aanvraag is gedaan. Nu is het wachten op een reactie vanuit het UWV. Na enige tijd komt er reactie. De verzekeringsarts kijkt mee en kan zich vinden in de bevindingen van de bedrijfsarts. Omdat ik als contactpersoon ben aangemerkt, word ik gebeld door het UWV, de vervroegde IVA wordt toegekend. ’s Middags bel ik met de man van werkneemster, om hen dit nieuws te vertellen. Hij neemt op, is verdrietig en voor ik hem het nieuws kan vertellen, vertelt hij mij dat zijn vrouw twee dagen geleden uit het leven is gestapt… Deze keer was het dal te diep, ze kwam er niet meer uit en was op zoek naar rust. Die heeft zij gevonden.

1000 vragen schieten door mijn hoofd, ik vind de antwoorden niet

Als ik ophang ben ik stil. Dit is niet de eerste keer dat ik vanuit mijn werk met dit soort situaties te maken krijg, maar toch raakt het me elke keer weer. Ik heb enorm fijn en dankbaar werk. En ik merk dat ik vaak wat kan betekenen voor iemand. Maar op dit soort momenten voel ik me machteloos. Mijn emoties schieten alle kanten op. Denk aan die zomermiddag bij hun in de tuin. Ik zie het prachtige gezin, haar man, haar kindjes, ze moeten verder zonder vrouw en moeder. Hoe kan je dat in de steek laten? Heb ik iets gemist? Had ik dit kunnen voorkomen? Wat moet ze zich eenzaam hebben gevoeld. Machteloos! 1000 vragen schieten door mijn hoofd. Rationeel weet ik dat dit haar eigen besluit is geweest. Dat deze vrouw heel ziek was. Dat haar ziekte heeft gemaakt dat zij er niet meer is.

Het maakt me verdrietig, het liefst pak ik ze vast en schud ik ze wakker

’s Avonds lig ik in bad, even een momentje voor mijzelf. Mijn gedachten verzetten. Het lijkt wel bijzonder toeval. Ik heb het nieuwe magazine van Jan. Hun jubileum nummer, met persoonlijke interviews met de naasten van Antonie Kamerling. Het is bijna 10 jaar geleden dat zij afscheid van hem namen. Het was eveneens een zonnige dag, in oktober. Ik weet het nog, ik reed terug naar huis na een dag opleiding. Mijn opleiding tot arbeidsdeskundige. Op de radio hoor ik het bericht. In het magazine staan hun persoonlijke verhalen over hun verlies, ze raken me. Het verdriet, de onmacht, maar ook de dankbaarheid voor de jaren die zij samen hebben gehad. De dierbare herinneringen. Wat is het krachtig dat je ook dat kan zien. In mijn werk, maar ook privé lijkt het wel of ik vaker te maken krijgen met mensen die worstelen met het leven. Geen uitweg meer zien. En op zoek zijn naar rust. Het maakt me verdrietig, het liefst pak ik ze vast en schud ik ze wakker. Maar ik weet dat het niet zo simpel is.

Ik aai ze over hun hoofd en geef ze een kus

Voor ik naar bed ga, loop ik langs mijn eigen kleine jongens. Ik aai ze over hun hoofd en geef ze een kus. In bed realiseer ik me nog maar weer eens hoe belangrijk het is in het moment te leven. We leven momenteel in een onzekere tijd. Mensen verliezen hun baan. Ondernemers zien hun bedrijf kapot gaan. Er zijn zorgen over onze gezondheid. Het doet me des te meer beseffen om te koesteren wat je hebt. Hoe belangrijk je gezondheid is en alles bepalend kan zijn in het leven. Dat dat maakt dat ik kan genieten van mijn mooie gezin. Hoe dankbaar mijn werk is. Ik zie veel mensen met gezondheidsklachten voor wie de toekomst onzeker is. Onzekerheid of zij terug kunnen keren in hun eigen werk. Onzekerheid over hun financiële situatie. Onzekerheid over wat de toekomst brengt. Al 10 jaar lang, kan ik mensen een hand reiken. Door te zorgen voor duidelijkheid in een onzekere tijd. Hun verhaal te horen.

Doe je met mij mee? Laten we de dag plukken!

Laten we af en toe wat meer om eens heen kijken. Genieten van het hier en nu. De kleine dingen in het leven koesteren. Dat valt echt niet altijd mee. Maar laten we met elkaar proberen niet achteraf spijt te hebben. Door maar bezig te zijn geweest met alleen maar meer willen. Of later. Want wat als er geen later is? Ik heb met mijzelf een afspraak gemaakt, dit als doel te stellen. Doe jij met mij mee? Carpe Diem!

Denk je zelf aan zelfmoord? Heb je hulp nodig? Of wil je een dierbare helpen? Bel dan geheel anoniem en vertrouwelijk met de zorgprofessionals van de zelfmoordpreventielijn 113, of bel gratis 0800-0113.

Weet wat je waard bent!

/in , , /door

Mijn werkgever ziet niet wat ik allemaal doe, ik word niet gewaardeerd…

Met regelmaat hoor ik een werknemer dit zeggen. Of een werkgever geeft aan dat ze iemand hebben aangenomen met hoge verwachtingen, maar het komt er niet uit. Vaak, als ik dan vraag of ze daarover met elkaar gesproken hebben is het antwoord nee. Zonde! Want door niet met elkaar in gesprek te gaan ontstaat er onbegrip. Bij een werknemer het gevoel dat hij niet gezien wordt. Bij een werkgever het gevoel van een mismatch. En 9 van de 10 keer is dat helemaal niet het geval.

Wat ben je waard?

Vaak zie ik dat een werknemer niet volledig op zijn plek zit. Of in de juiste rol. Laten we minder naar vacature teksten kijken, maar meer naar de persoon erachter. En de team waarin deze werkt. En vooral focussen op iemands kwaliteiten, waar iemand goed in is. Van een 9, maak je snel een 10. Maar van een magere 5 een kleine 6 maken is veel lastiger. En vaak geeft dat veel minder arbeidskracht en minder werkplezier. Wellicht dat een collega juist floreert in de taak die deze werknemer minder kan. Laten we dan kijken of daar een win-win situatie te creëren valt. En elke werknemer op de juiste waarde te schatten.

Beste werkgever, je hebt een schat aan parels in huis!

Durf als werkgever eens verder te kijken. Misschien is deze werknemer niet de leidinggevende die je verwacht had. Maar wel een goede leermeester op de inhoud. Toen deze werknemer immers je planner was, was hij een voorbeeld voor de rest. De beste in zijn soort. Sterker nog, zo zou je er nog wel 10 willen hebben. Maar nu hij leidinggevende is van de binnendienst komt het er niet uit. Weet hij de rest niet mee te krijgen en te enthousiasmeren. Wellicht logisch, als je bedenkt dat als planner je hele andere skills en vaardigheden nodig hebt, dan als leidinggevende. Maar door zijn enthousiasme in zijn rol als planner en zijn vakkennis, kan hij wel degelijk een voorbeeld zijn voor zijn collega’s. En vanuit die kracht enthousiasmeren en de rest meekrijgen. Laat al die leidinggevende taken vooral bij iemand liggen met goede leidinggevende skills. Dan weet je van 2 medewerkers pareltjes te maken! Met elf Messi’s maak je immers ook geen sterrenteam en op doel zet je hem ook niet in zijn kracht.

Weet wat je waard bent!

Onlangs kwam ik de volgende tekst tegen. Het is voor mij beeldend van hoe ik graag naar werknemers kijk en daarmee naar uw organisatie:

Voordat hij overleed, zei een vader tegen zijn zoon: “Hier heb je mijn horloge, die mijn vader op zijn beurt aan mij gaf. Het is bijna 200 jaar oud. Maar voordat ik het aan je geef, wil ik dat je naar de juwelier gaat. Vertel ze dat ik het wil verkopen, en kijk hoeveel ze ervoor bieden.”

De zoon ging naar de juwelier, kwam terug bij zijn vader, en zei: “Ze boden €150 omdat het zo oud is.”
De vader zei: “Ga naar het pandjeshuis, en vraag hoeveel zij ervoor willen geven.“
De zoon ging naar het pandjeshuis en kwam weer terug: “Zij boden slecht €10 omdat het zo versleten is.”

De vader vroeg zijn zoon om naar het museum te gaan en hen het horloge te laten zien.
Hij ging naar het museum, kwam terug en riep vol blijdschap: “De curator kon zijn ogen niet geloven en bood €100.000, om dit zeldzame stuk toe te kunnen voegen aan hun antieke collectie.”

De vader zei: “Ik wilde je laten zien dat de juiste plek en de juiste mensen, jou de juiste waarde zullen geven. Zorg dat je niet jezelf verliest op de verkeerde plek, en word niet boos als je niet gewaardeerd wordt. Diegenen die jouw waarde zien, zullen jouw waarde erkennen. Maar, blijf niet op een plek waar niemand jouw échte waarde inziet.”

Auteur onbekend

Worstel jij als werknemer om je waarde te uiten? Of wil jij als werkgever eens samen van gedachten wisselen hoe je de parels in je bedrijf kan ontdekken? Ik kijk graag met jullie mee!

In galop naar persoonlijke en professionele ontwikkeling

/in , , /door

Even geen kantoor. Maar de paardenbak in!

Achter de rook van Rotterdam airport, rijd ik over een landweggetje naar één van haar werklocaties. Door de weilanden, gevuld met jonge kalfjes, rijd ik het erf op. Vanmiddag mocht ik samen met de collega’s uit mijn OT groep op bezoek bij Valerie en haar paard. Ik ken Valerie uit haar tijd als re-integratieconsulent. Afgelopen mei gooide zij het roer om. Een vrouw naar mijn hart. Doen wat energie geeft! Doen wat je echt werkplezier op levert! Je hart volgen! Super spannend, maar wat pakt ze het goed en professioneel op.

Het paard helpt je te ontspannen, in balans te komen en confronteert!

Doormiddel van haar paard geeft zij coaching. Paardencoaching dus! Dat klinkt misschien spannend, maar dat is het helemaal niet. Tijdens een workshop heeft zij ons laten zien hoe ze te werk gaat. Maar vooral hoe het paard reageert en effectief is in het spiegelen van jouzelf. Een paard is namelijk een kudde dier. Samen met het paard ga jij in een afgebakend gebied. Je wordt gelijk aan het paard en onderdeel van zijn kudde. Het paard voelt of je gespannen bent. Of uit balans. Of je een arm om je schouder nodig hebt… of in dit geval een paardenhoofd op je schouder. Valerie leest het paard. Hoe reageert het op jou? Ze stelt op basis daarvan vragen en weet daarmee snel tot de kern door te dringen. Kan je je bij een ‘gewone’ coach misschien verschuilen, omdat jij jezelf niet helemaal bloot geeft. Dat lukt je bij een paard niet. Mega confronterend, maar wat waardevol!

Zelf groeien. Of samen met je team?

Valerie geeft coachingssessie individueel of voor teams. Zij is er voor de hoger opgeleide (young) professional die de regie wil houden over zijn of haar persoonlijke en professionele ontwikkeling. Zij coacht bij onderwerpen als het voorkomen of herstellen van een overspannenheid of burn-out, keuzestress, vitaliteit en zingeving. En zet daarbij als effectief hulpmiddel paarden in.

Op naar persoonlijk geluk!

Na een coachtraject bij haar heb je jezelf beter leren kennen en begrijpen. Je ervaart meer rust en ontspanning. Je bent succesvoller in je werk en gelukkiger. Regelmatig geeft zij open dagen, zodat je kennis kan maken met haar. En haar paard! Ik kan het je van harte aanbevelen om kennis te gaan maken. Dat kan natuurlijk ook door een kijkje te nemen op haar website: www.vevecoaching.nl

Valerie, bedankt voor de heerlijke, inspirerende middag! Veel succes met je mooie bedrijf!

Geactualiseerde werkwijzer Poortwachter

/in , /door

Een must voor iedereen in het vakgebied gezondheid, verzuim en inzetbaarheid! 

Begin deze maand werd de geactualiseerde werkwijzer Poortwachter gepresenteerd. Geen nieuwe werkwijzer en geen nieuwe beoordelingskaders. Wel verduidelijking ten opzichte van de eerdere versie en meer duidelijkheid over de wijze van beoordelen. 

https://www.uwv.nl/werkgevers/images/werkwijzer-poortwachter.pdf

Passages met een blauwe streep zijn geactualiseerde passage. 

Voor vragen of advies op dit vlak, mag u mij altijd bellen op 06-30401305 of mailen op jorien@empforce.nl

Wat moet je met een onderbuikgevoel?

/0 Reacties/in , /door

Je hebt een zieke werknemer. Volgens jouw gevoel is hij echter niet zo ziek als hij zegt. Ik kom ’t in de praktijk niet heel vaak tegen. Maar zo nu en dan komt deze lastige kwestie toch voor. Wat kan je doen met dat onderbuikgevoel?

NIET: RIGOUREUS KORTE METTEN MAKEN

Eerst maar eens de ‘don’ts’. Plompverloren en rigoureus korte metten mee maken in een gesprek is geen goed idee. Stel dat de klachten wel terecht zijn? Dan voelt je werknemer zich niet gehoord. Dat komt jullie relatie niet ten goede. En werkt een langer verzuim enkel in de hand. Wees voorzichtig als je in gesprek gaat.

OOK NIET: AFWACHTEN

Ook niet doen: afwachten en als werkgever met je onderbuik gevoel blijven zitten. Als een ziekmelding maar aanmoddert, loop je als werkgever en werknemer een risico dat je niet voldoet aan je re-integratieverplichting. En ook aanmodderen komt de band tussen werkgever en werknemer nooit ten goede. Ook hier wordt de vertrouwensband beschadigd en het is maar de vraag of jullie samen verder kunnen op het moment dat de er geen sprake meer is van ziekte.

WEL: VOOR BESPREKEN MET DE BEDRIJFSARTS

Wist je dat je als werkgever je onderbuikgevoel met de bedrijfsarts kan spreken? Je kunt dit bijvoorbeeld doen voordat een werknemer een consult heeft. De bedrijfsarts is bevoegd om de werknemer tijdens een consult professioneel te beoordelen en een uitspraak te doen over de mogelijkheden die een werknemer wel of niet heeft. De bedrijfsarts vaart nooit blind op jouw onderbuikgevoel: zijn uitspraken en adviezen moeten altijd goed onderbouwd zijn! Blijkt je gevoel te kloppen? Dan geeft de bedrijfsarts dit aan en kan je aan de hand van dit oordeel het gesprek met je werknemer aangaan. Eventueel ondersteund door bijvoorbeeld een arbeidsdeskundige. Klopt je gevoel niet? Dan zal dat ook blijken uit de terugkoppeling van de bedrijfsarts.

OOK WEL: DESKUNDIGENOORDEEL AANVRAGEN BIJ HET UWV

Heeft de bedrijfsarts aangegeven dat de werknemer echt ziek is? En blijft jouw onderbuikgevoel zeggen dat het allemaal wel meevalt? Dan kun je altijd een deskundigenoordeel aanvragen bij het UWV. Is het UWV het met de bedrijfsarts eens? Dan is het verstandig met dit oordeel mee te gaan. Geeft het UWV inderdaad aan dat het meevalt? Dan is het verstandig de werknemer op te roepen om te komen werken: wat kan hij nog wél doen?

HOE GAAT DAT IN DE PRAKTIJK?

Pas bezocht ik een werkgever en een werknemer die zich had ziekgemeld. De bedrijfsarts oordeelde dat de werknemer een beperking had. Maar uit het arbeidsdeskundig onderzoek bleek dat deze beperking niet voor kwam in het eigen werk. De werknemer kon het eigen werk dus gewoon doen. Het advies was dan ook weer aan de slag te gaan. De werkgever was opgelucht: zijn onderbuikgevoel werd bevestigd. De werknemer voelde zich echter niet gehoord. Hem heb ik gewezen op de mogelijkheid van een deskundigenoordeel. Maar ook de stafarts en de arbeidsdeskundige van het UWV gingen mee in het gegeven advies. De werknemer kon zijn eigen werk gewoon weer oppakken en daarmee was de ziekmelding afgerond.

OOK JE ONDERBUIK ZIT WEL EENS VERKEERD

Spreek gevoelens altijd uit en laat ze door een professional onderzoeken en onderbouwen. Dan weet je altijd dat je er alles aan gedaan hebt wat je kon. En is het advies dan niet wat je verwacht? Toets ze het bij het UWV. Komt de uitkomst weer niet overeen met je gevoel? Leg je er dan ook bij neer. Ook je onderbuik zit wel eens verkeerd!

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 5 oktober 2017.

Doktertje spelen doen we allemaal

/in , /door

‘Mijn werknemer heeft psychische klachten. Hij kan wel naar de sportschool, maar niet werken. Hoe ziek ís hij eigenlijk…?!’ ‘Ik slaap de laatste tijd wat slecht en voel me gespannen. Eens googelen… zie je wel: ik heb een ernstige burn-out!’ O, wat hebben we snel onze mening klaar. Over wie ziek is. En wie niet. En wat plakken we graag een label op onze klachten. Overbelaste werknemers krijgen veel te snel het label ‘burn-out’ opgeplakt. Vervolgens verwachten we dat ze niets anders doen dan de hele dag in bed liggen om bij te komen. Hou op met doktertje spelen!

LANGE WEKEN THUIS ZITTEN HELPT NIET

Iemand met een te snel geplakt label ‘burn-out’ lijkt vaak een vrijbrief te hebben gekregen voor lang ziekteverzuim. Jammer! We zijn er inmiddels wel achter dat lange weken thuiszitten voor rust vaak helemaal niet werkt. Sterker nog: het herstel duurt dan alleen maar langer. Dat is niet prettig voor de werkgever, de werknemer en ook niet voor zijn of haar gezin!

HERSTEL IS NIET IETS WAT JE OVERKOMT

Wat je vaak ziet is dat de kern van de uitval ligt in het verlies van controle over interactie met de omgeving. Mensen geven aan ‘dat het niet meer gaat’ en ‘dat ze het niet meer kunnen’. Werknemers die ik spreek, hebben vaak het gevoel dat ze de grip zijn verloren. Het lijkt alsof de situatie hen is overkomen. Het voelt als falen. Vervolgens afwachten of iemand herstelt door rust, is dan ook de slechtst optie die je kunt kiezen. Immers: dan lijkt het alsof herstel ook iets is wat je overkomt en wat niet te beïnvloeden is.

ER IS ACTIE NODIG VOOR VERANDERING

Ik hou van een actieve benadering om controle te krijgen op het herstel. Dit kan door vanaf het begin het herstelproces van meet af aan te schetsen als een actief proces waarin de werknemer ook verantwoordelijkheden heeft. Werken kan juist bijdragen aan het herstel: als je bijvoorbeeld oefent in het omgaan met lastige situaties in plaats van deze te vermijden. Positieve ervaringen opdoen is een belangrijke succesfactor.

HERSTELLEN BETEKENT: BEZIG ZIJN

De werknemer heeft zelf dus een belangrijke rol in zijn herstel. ‘Zomaar’ weer aan de slag gaan is geen goed idee. Misschien is het eigen werk even teveel? Dan zijn tijdelijke vervangende taken een goede optie. Wat kan iemand wél doen? Voorwaarden in het herstelproces zijn natuurlijk wel: goede begeleiding, aanmoediging en ondersteuning. Daarbij is het cruciaal dat werkgever en werknemer in gesprek blijven. Daarnaast volgt de werknemer voor de klachten meestal nog medische of psychologische behandeling.

LAAT EEN DESKUNDIGE MEEDENKEN

Een deskundige kan werkgever en werknemer aanspreken op de gedeelde verantwoordelijkheid voor het herstel van het functioneren. Als werkgever je handen van een verzuimende werknemer trekken, werkt niet. Als werknemer zielig in een hoekje gaan zitten, werkt ook niet. Samen kun je bekijken: wat is er fout gegaan? Wat kan je als werkgever doen om dit in de toekomst te voorkomen voor ander personeel? Bespreek samen eens de inhoud van het werk, de regelmogelijkheden en de onderlinge relaties. Zo herken je risico’s en signalen om de situatie een volgende keer te voorkomen.

BEWEZEN TIPS VOOR SNEL HERSTEL

Vanuit de ervaring uit mijn werk als arbeidsdeskundige raad ik aan:

  • Zorg voor een actieve benadering, wacht niet af op ‘spontaan’ herstel.
  • Focus op de hoofdzaken, verzand niet in bijzaken.
  • Kies voor professionele begeleiding, rommel niet zelf door.
  • Kom snel in actie, stel niet uit.

POSITIEVE ERVARINGEN WERKEN ‘T BEST

Natuurlijk moet er altijd begrip zijn voor de klachten van werknemer. Maar uiteindelijk zijn positieve ervaringen goed voor een voorspoedig herstel. En dat is uiteindelijk toch wat je beiden wilt! En als dat bezoekje aan de sportschool nou bijdraagt aan het herstel van de overspannen werknemer? Laat hem of haar dan juíst gaan.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 22 september 2017.

Als je ziek bent, hoef je niet naar de bedrijfsarts

/in , /door

“Goedemorgen met Arbodienst Werkplezier. Ik begrijp dat u ziek bent? Been gebroken, toch? Oké, dan kunt u deze week nog bij de bedrijfsarts terecht.” “Ja maar… het is mijn been maar! Ik kan prima vanuit huis werken. Over 6 weken mag het gips er af en ben ik er weer.” “Sorry mevrouwtje, zo werkt het niet. U moet naar de bedrijfsarts. Overmorgen om 10.00 uur staat de afspraak. We hebben daarna nog wel contact, daag!”

VEEL TE SCHEUTIG MET DE BEDRIJFSARTS

Te vaak merk ik dat de traditionele arbodiensten snel en automatisch de bedrijfsarts inzetten. En vervolgens het consult elke zes weken herhalen. Verklaarbaar, als je kijkt naar de Wet Verbetering Poortwachter, waarin staat wat werkgever en werknemer van elkaar mogen verwachten bij ziekte.

Maar laten we het alsjeblieft wel praktisch houden!

SOMS HOEFT ZIEKMELDEN NIET EENS!

Een werknemer met een gebroken been, die na 6 weken weer uit het gips is, hoeft toch niet naar een bedrijfsarts? Volgens mij zijn werkgever en werknemer, gesteund door de arbodienst, prima in staat afspraken te maken over de periode tot aan het herstel. Werkt iemand op kantoor? Dan biedt wellicht een taxi uitkomst en kan diegene gewoon komen werken. Sterker nog: dan hoeft diegene niet eens arbeidsongeschikt gemeld te worden. Je timmerman de steiger opsturen is wellicht niet zo handig. Maar misschien kan hij wel ondersteunen op de planning? Tijdelijke andere taken zijn een prima oplossing. Na 6 weken gips kan je werknemer zijn eigen werk weer oppakken.

OP HET JUISTE MOMENT INSCHAKELEN

Maar wat als het gips eraf gaat en het blijkt toch niet zo goed te gaan? En er een operatie volgt? En de werknemer moet herstellen? Dán schakelen we de bedrijfsarts in. Want die kan als geen ander beoordelen of de werknemer weer belastbaar is. En waarvoor. De bedrijfsarts geeft adviezen aan werkgever en werknemer voor de re-integratie. Helemaal zoals dat verwacht wordt vanuit de wet,- en regelgeving!

NIET ELKE 6 WEKEN EEN HERHAALBEZOEK

Een ander voorbeeld. Uw werknemer valt uit met borstkanker. Onderzoeken volgen, net als chemo en bestraling. Een enorm heftige en zware periode. Gaan we uw werknemer elke 6 weken uitnodigen bij de bedrijfsarts? De bezoekjes aan de behandelaar zijn toch al wel belastend genoeg? Liever laten we de bedrijfsarts de medische informatie beoordelen, zodra die beschikbaar is. De bedrijfsarts is dan prima in staat om samen met de werknemer te kijken wat wel of niet mogelijk is. Heeft de werknemer energie om zich op het werk te richten? Of juist niet? Wat is een goed moment om de werknemer weer te zien? Misschien niet elke 6 weken, maar pas weer over 3 maanden.

MAAR OOK NIET AFSERVEREN!

Een bedrijfsarts die zegt: “Oei, borstkanker. Anderhalf jaar met rust laten. Voorlopig geen contact.” heeft het natuurlijk ook niet begrepen. Blijf in overleg! Er zijn immers ook veel mensen met gezondheidsklachten die juist wel graag wat willen doen. Thuis zitten zij in hun eigen ziektewereld. Hoe fijn is het dan om hier af en toe uit te stappen, als dat kan. Even naar kantoor. Wat klussen doen die niet af moeten: het klantenbestand opschonen bijvoorbeeld. Op eigen tempo en zonder druk. Als uw werknemer zich goed voelt en graag wil, ga dan gerust in overleg met de bedrijfsarts. En maak samen met uw werknemer reële afspraken. Als het gaat om kanker en werkhervatting, werk ik graag samen met Stap.nu. Ik vertel u hier graag meer over.

‘Daar heb ik toch récht op?’

/in , /door

Weer ziek. Nog steeds ziek. Doorbetalen of niet?

Een zieke of arbeidsongeschikte werknemer die zijn eigen werk niet meer kan doen, krijgt zijn loon doorbetaald. Dat is een werkgever verplicht voor 104 weken. Het komt regelmatig voor dat de werknemer na die tijd nog steeds zijn eigen werk niet kan doen. Maar wel ander werk. Stel nou dat de werknemer weer ziek wordt, terwijl hij dat ándere werk doet. Heeft de werknemer er dan opnieuw recht op dat hij zijn loon krijgt doorbetaald?

Dat ligt eraan. Als werkgever moet je inderdaad loon doorbetalen, als het andere werk formeel het eigen werk van de werknemer is geworden. Er moet dan in een nieuw gesloten arbeidsovereenkomst vastgelegd liggen dat het passende werk (het andere werk) de nieuw bedongen arbeid (het eigen werk) is geworden.

Ik merk echter in de praktijk dat er meestal geen nieuwe arbeidsovereenkomst wordt gesloten. Kan je in dat geval zomaar aannemen dat de passende werkzaamheden stilzwijgend de nieuw bedongen arbeid is geworden?

Dat hangt ervan af. In elk geval moet er bij de werknemer het vertrouwen bestaan dat de passende arbeid de nieuw bedongen arbeid is geworden. De volgende feiten en omstandigheden spelen een rol bij het onderbouwen van dat vertrouwen:

  1. De aard en omvang van de passende werkzaamheden blijven gelijk (beter is: staan vast)
    Voor een stilzwijgende wijziging van de bedongen arbeid moeten de aard en de omvang van de passende werkzaamheden vaststaan. Dat is zo bepaald in een uitspraak van het Hof Amsterdam. In deze zaak deed een werknemer 10 jaar lang passende werkzaamheden. Het werk van deze werknemer werd in deze 10 jaar echter steeds aangepast om hem aan het werk te houden. Het Hof oordeelde daarom dat de re-integratie feitelijk nooit was beëindigd. En dat er om die reden geen sprake kon zijn van nieuw bedongen arbeid. De Hoge Raad bevestigde deze uitspraak van het Hof op 30 september 2011. Als een werknemer een totaal andere functie is gaan vervullen, dan is er eerder sprake van nieuw bedongen arbeid dan wanneer de bedongen arbeid alleen op onderdelen anders is.
  2. De werknemer krijgt volledig loon betaald
    Een andere aanwijzing voor nieuw bedongen arbeid is wanneer de werknemer de passende arbeid doet voor volledige loonwaarde. Het tegen volledige loonwaarde verrichten van werkzaamheden duidt immers op een geslaagde re-integratie.
  3. De werknemer kan nooit meer zijn oude werk doen
    Ook het nooit meer kunnen verrichten van de bedongen arbeid is een aanwijzing dat de passende arbeid de nieuw bedongen arbeid is geworden. Dit is zeker het geval als het passende werk in de loop der tijd niet verandert.
  4. De werknemer doet het passend werk voor een langere periode
    De periode waarin de werknemer het passende werk doet, moet niet te kort zijn. Anders kunnen we nog niet aannemen dat het nieuw bedongen arbeid is. Maar hoe lang deze periode dan moet zijn, hangt weer van de omstandigheden af.In de uitspraak van het Hof Amsterdam, die ik hiervoor aanhaalde, werd immers aangenomen dat zelfs na het verrichten van 10 jaar passend werk er geen sprake was van nieuw bedongen arbeid: de aard en omvang van het werk wisselden steeds. Maar in een andere zaak nam het Hof Amsterdam op 21 juli 2009 aan dat bij het verrichten van passend werk voor de duur van slechts 3 maanden wél sprake was van nieuw bedongen arbeid: de werknemer had voor de passende arbeid een omscholingstraject gevolgd.
  5. Werkgever en/of werknemer spreken zich expliciet uit
    Mededelingen en gedragingen van werkgever en/of werknemer kunnen ook een aanwijzing zijn dat het de bedoeling was de bedongen arbeid wel of niet te wijzigen.Een werkgever kan overigens verplicht zijn om zich uit te laten over de vraag of sprake is van passende dan wel nieuw bedongen arbeid. Het Hof Arnhem bepaalde op 1 juni 2010 dat goed werkgeverschap dit met zich meebrengt. Als een werkgever dit niet doet, mag een werknemer eerder aannemen dat de passende arbeid de nieuw bedongen arbeid is geworden.Soms moet een werkgever meewerken aan een verzoek van een werknemer om de bedongen arbeid te wijzigen. Zo heeft voormalig minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Donner op 2 februari 2010 in een brief aan de Stichting van de Arbeid laten weten dat de redelijkheid en billijkheid met zich mee kan brengen dat een werkgever op verzoek van de werknemer moet meewerken aan wijziging van de bedongen arbeid.

‘PASSENDE ARBEID’ KAN GUNSTIG ZIJN VOOR DE WERKGEVER

Is er sprake van passende arbeid? Dan gaat er geen nieuwe periode van 104 weken loondoorbetalingsverplichting lopen wanneer de werknemer weer ziek wordt.

Als werkgever moet je die passende arbeid dan wel expliciet benoemen. Ook moet je re-integratie-inspanningen blijven verrichten. Ik raad dan wel aan een professional aan je te verbinden, die zorgt dat alle goed gedocumenteerd wordt in het plan van aanpak en de overige documenten.

Naarmate de tijd verstrijkt neemt de kans echter af dat je kunt spreken van passende arbeid.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 2 maart 2017.

‘Je kont wordt te dik voor onze klanten’

/in , /door

Bemoeizuchtige of betrokken baas?

Accountmanager Carla is één van je beste krachten. Haalt al jaren haar targets. Komt met vernieuwende ideeën. En is niet te beroerd de minder seniore collega’s op sleeptouw te nemen. De laatste tijd maakt ze een gestreste indruk. Ze heeft wallen onder haar ogen, hijgt als ze de trap op komt en is de afgelopen maanden flink aangekomen. In plaats van fris en monter oogt ze grauw en uitgewrongen. Je maakt je zorgen. ‘Je kont wordt te dik voor onze klanten.’ Zo’n uitspraak helpt natuurlijk niet.

ZET IN OP WEDERZIJDS BELANG

Wanneer je je zorgen maakt over de levensstijl van een werknemer, is het altijd goed om het gesprek aan te gaan. Probeer weg te blijven van een oordeel. Van je eigen oordeel, maar ook van een mogelijk oordeel van anderen. Wat klanten of collega’s zullen vinden van wallen of een verbrede bilpartij doet niet ter zake. Spreek liever je zorg uit. Je wilt niet dat je werknemer uitvalt. Niet voor het bedrijf. Maar ook niet voor je werknemer zelf. Bespreek de risico’s die een ongezonde levensstijl op de langere duur met zich meebrengt: een verslechterde gezondheid, thuis zitten en uiteindelijk wellicht mindere inkomsten.

BEMOEIEN MOET!

Je hebt vast wel eens gehoord van de term ‘duurzame inzetbaarheid’. Als werkgever en werknemer ben je samen verantwoordelijk voor het duurzaam inzetbaar houden van je werknemer. Dat betekent dus dat je je mag bemoeien met de gezondheid van je werknemer. Niet pas als die al ziek is. Maar ook als die nog niet ziek is.

BLIJF AANTREKKELIJK

Het ministerie van Sociale Zaken vindt duurzame inzetbaarheid belangrijk en heeft diverse campagnes. Voor duurzame inzetbaarheid moet je er als werkgever voor zorgen dat je aantrekkelijk blijft. Tegelijk moet ook een werknemer ervoor zorgen dat hij aantrekkelijk blijft. Op de volgende vlakken moeten werkgever en werknemer beiden investeren:

  • Gezondheid: gezond eten en bewegen zorgt voor minder verzuim en meer energie op het werk.
  • Betrokkenheid: zingeving in het werk door ruimte voor eigen verantwoordelijkheid, vakmanschap en ideeën vanuit medewerkers. Betrokken bij het werk, betrokken bij elkaar.
  • Werkplezier: autonomie in het werk, verbinding met collega’s en ruimte voor vakmanschap: cruciale factoren die bijdragen aan bevorderen van werkplezier en verminderen van werkstress.
  • Ontwikkeling: ontwikkelingen in het vak bijhouden, nieuwe kennis op te doen en extra opleidingen te volgen.
  • Fysieke belasting: fysieke over- en onderbelasting zorgt voor veel uitval. Gerichte maatregelen op basis van kennis over de risico’s van bijvoorbeeld te zwaar tillen of te lang zitten, kunnen dit voorkomen.

DOORMODDEREN IS GEEN OPTIE

Neem je verantwoordelijkheid als werkgever als je ziet dat iemand niet lekker in zijn vel zit. Ga een gesprek aan. Doe je dat niet? En modder je door? Dan is uitval bijna gegarandeerd. Bespreek wat een werknemer kan doen voor verandering. En bedenk wat je als werkgever kunt bijdragen. Wist je dat er zelfs subsidies zijn om bij te dragen aan duurzame inzetbaarheid? Op internet is er van alles te vinden. Zo kun je wellicht niet één maar meerdere collega’s helpen!

Na 3x op ’t matje bij de baas!

/in , /door

In gesprek bij frequent verzuim
Eén keer is gemiddeld. Twee keer kan. Drie keer betekent: actie. Waar ik het over heb? Over verzuim. Uit landelijke onderzoeken blijkt dat werknemers gemiddeld één keer per jaar ziek zijn. Meestal raad ik werkgevers aan om met elke werknemer in gesprek te gaan die zich drie keer of vaker heeft ziek gemeld binnen een jaar.

WAAROM NA DRIE KEER?

Frequent verzuim is een indicator voor langdurige uitval
Werknemers melden zich eerst een paar keer ziek voor een paar dagen. En daarna komt vaak een langere melding. Dat wil je voorkomen!

Frequent verzuim geeft vaak aan ‘dat er wat speelt’
We zien vaak dat er meer aan de hand is bij frequent verzuim dan verkoudheid of griep. Het kan zijn dat er structureel iets verbeterd moet worden op ‘t werk. Denk aan: een betere werkhouding, minder werkbelasting of een leukere sfeer. Maar ook kan de oorzaak in de privésfeer liggen.

WAAROM EEN GESPREK?

Werknemers hebben vaak niet door hoeveel ze verzuimen
Ik merk vaak dat werknemers niet in de gaten hebben hoe vaak ze verzuimen. Een gesprek maakt hen bewust. Het gaat er overigens niet om te discussiëren over het exacte aantal. Of om met een vingertje te wijzen. Belangrijk is wel om te melden dat het aantal ziekmeldingen boven gemiddeld is. En dat dat je zorgen baart.

Een gesprek brengt de oorzaak van het verzuim aan het licht
De oorzaak van het verzuim weten werknemers vaak wél. In overleg kun je afstemmen wat de werknemer zelf kan doen om het verzuim terug te brengen. En natuurlijk ook waar je als werkgever kunt helpen. Ik adviseer om gemaakte afspraken vast te leggen: zo weet iedereen wat er besproken is.

WAAROM MET ELKE WERKNEMER?

Niemand voelt zich op het matje geroepen
Wanneer de één wel en de ander niet op gesprek hoeft te komen, voelt de één zich in de gaten gehouden en de ander zich niet gehoord. Wanneer je één lijn trekt, heb je daar nooit gedoe over. Maak er een organisatiebrede afspraak van: 3x ziek binnen één jaar? In gesprek!

Alle partijen hebben er baat bij
Als werkgever voorkom je langdurig verzuim. Werknemers worden zich bewust van hun verzuimgedrag. Problemen op het werk of thuis worden bespreekbaar en kunnen wellicht opgelost worden. En niet in de laatste plaats: werknemers ervaren aandacht van een betrokken werkgever.

LASTIG OM DIT GESPREK ZELF TE DOEN?

Tips of adviezen nodig? Of kan ik jullie helpen met deze gesprekken? Neem dan gerust contact met mij op.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 12 januari 2017.