Carpe Diem!

Een idyllisch plaatje, maar de werkelijkheid is pikzwart!

Ken je dat? Dat je in je werk in contact komt met iemand die je raakt. Wiens verhaal je bij blijft? Nog niet zo lang geleden werd ik gevraagd voor een arbeidsdeskundig onderzoek. De werkgever belde me en vroeg me, ondanks dat we de onderzoeken tegenwoordig op afstand doen i.v.m. Corona, om deze keer een uitzondering te maken. Werkgever vond het lastig onder woorden te brengen, maar het leek hem beter dat ik de werkneemster zou zien. Natuurlijk maak ik daar graag een uitzondering voor.

Op een zonnige middag bezoek ik haar thuis. In de tuin spelen twee kleine kinderen. Ze spelen in hun zandbak, zijn vrolijk en gillen het uit van de pret. In de serre van de woning spreek ik met de werkneemster en haar man. Of eigenlijk met haar man, want zelf is zij wel fysiek aanwezig. Toch merk ik dat ze er met haar hoofd niet bij is. Ze is teruggetrokken en lijkt niet in het nu te zijn. De man vertelt mij over hun leven samen. Ze hebben mooie momenten gekend. Maar zijn vrouw kent ook diepe dalen. Deze dalen lijken steeds dieper te worden en langer te duren. Haar man maakt zich zorgen, ik zie tranen in zijn ogen.

‘Mama, is een beetje ziek. Ze vindt het moeilijk om te lachen.’

Het dochtertje van het stel komt bij ons. Ze kruipt bij haar moeder op schoot. Ze gaat tegen haar moeder aanliggen en slaat haar armpjes om haar moeder heen. Ze kijkt op en trekt gekke bekken, ze wil haar moeder duidelijk opvrolijken. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Mama, is een beetje ziek. Ze vindt het moeilijk om te lachen.’

We besluiten een vervroegde IVA aan te vragen

Dat haar man zich zorgen maakt begrijp ik. Uit de stukken van de bedrijfsarts blijkt dat er forse beperkingen zijn in het persoonlijk en sociaal functioneren. Met andere woorden, hij ziet geen mogelijkheden voor werkneemster om haar werkzaamheden uit te voeren. Hij geeft zelf aan dat het ziektebeeld chronisch is en er geen kans is op herstel. Hij benoemt dat er grote kans is dat zij in aanmerking komt voor een vervroegde IVA uitkering. De bedrijfsarts heeft al verteld wat dit betekent en het stel zou graag deze stap willen zetten. Aan mij de taak hen daarin te begeleiden en in het arbeidsdeskundig rapport ook de bevindingen van de bedrijfsarts te onderbouwen vanuit mijn arbeidsdeskundige visie.

De rust waarnaar ze zocht, heeft ze nu gevonden

Na het gesprek met werkneemster en haar man rijd ik terug naar huis. De aanvraag is gedaan. Nu is het wachten op een reactie vanuit het UWV. Na enige tijd komt er reactie. De verzekeringsarts kijkt mee en kan zich vinden in de bevindingen van de bedrijfsarts. Omdat ik als contactpersoon ben aangemerkt, word ik gebeld door het UWV, de vervroegde IVA wordt toegekend. ’s Middags bel ik met de man van werkneemster, om hen dit nieuws te vertellen. Hij neemt op, is verdrietig en voor ik hem het nieuws kan vertellen, vertelt hij mij dat zijn vrouw twee dagen geleden uit het leven is gestapt… Deze keer was het dal te diep, ze kwam er niet meer uit en was op zoek naar rust. Die heeft zij gevonden.

1000 vragen schieten door mijn hoofd, ik vind de antwoorden niet

Als ik ophang ben ik stil. Dit is niet de eerste keer dat ik vanuit mijn werk met dit soort situaties te maken krijg, maar toch raakt het me elke keer weer. Ik heb enorm fijn en dankbaar werk. En ik merk dat ik vaak wat kan betekenen voor iemand. Maar op dit soort momenten voel ik me machteloos. Mijn emoties schieten alle kanten op. Denk aan die zomermiddag bij hun in de tuin. Ik zie het prachtige gezin, haar man, haar kindjes, ze moeten verder zonder vrouw en moeder. Hoe kan je dat in de steek laten? Heb ik iets gemist? Had ik dit kunnen voorkomen? Wat moet ze zich eenzaam hebben gevoeld. Machteloos! 1000 vragen schieten door mijn hoofd. Rationeel weet ik dat dit haar eigen besluit is geweest. Dat deze vrouw heel ziek was. Dat haar ziekte heeft gemaakt dat zij er niet meer is.

Het maakt me verdrietig, het liefst pak ik ze vast en schud ik ze wakker

’s Avonds lig ik in bad, even een momentje voor mijzelf. Mijn gedachten verzetten. Het lijkt wel bijzonder toeval. Ik heb het nieuwe magazine van Jan. Hun jubileum nummer, met persoonlijke interviews met de naasten van Antonie Kamerling. Het is bijna 10 jaar geleden dat zij afscheid van hem namen. Het was eveneens een zonnige dag, in oktober. Ik weet het nog, ik reed terug naar huis na een dag opleiding. Mijn opleiding tot arbeidsdeskundige. Op de radio hoor ik het bericht. In het magazine staan hun persoonlijke verhalen over hun verlies, ze raken me. Het verdriet, de onmacht, maar ook de dankbaarheid voor de jaren die zij samen hebben gehad. De dierbare herinneringen. Wat is het krachtig dat je ook dat kan zien. In mijn werk, maar ook privé lijkt het wel of ik vaker te maken krijgen met mensen die worstelen met het leven. Geen uitweg meer zien. En op zoek zijn naar rust. Het maakt me verdrietig, het liefst pak ik ze vast en schud ik ze wakker. Maar ik weet dat het niet zo simpel is.

Ik aai ze over hun hoofd en geef ze een kus

Voor ik naar bed ga, loop ik langs mijn eigen kleine jongens. Ik aai ze over hun hoofd en geef ze een kus. In bed realiseer ik me nog maar weer eens hoe belangrijk het is in het moment te leven. We leven momenteel in een onzekere tijd. Mensen verliezen hun baan. Ondernemers zien hun bedrijf kapot gaan. Er zijn zorgen over onze gezondheid. Het doet me des te meer beseffen om te koesteren wat je hebt. Hoe belangrijk je gezondheid is en alles bepalend kan zijn in het leven. Dat dat maakt dat ik kan genieten van mijn mooie gezin. Hoe dankbaar mijn werk is. Ik zie veel mensen met gezondheidsklachten voor wie de toekomst onzeker is. Onzekerheid of zij terug kunnen keren in hun eigen werk. Onzekerheid over hun financiële situatie. Onzekerheid over wat de toekomst brengt. Al 10 jaar lang, kan ik mensen een hand reiken. Door te zorgen voor duidelijkheid in een onzekere tijd. Hun verhaal te horen.

Doe je met mij mee? Laten we de dag plukken!

Laten we af en toe wat meer om eens heen kijken. Genieten van het hier en nu. De kleine dingen in het leven koesteren. Dat valt echt niet altijd mee. Maar laten we met elkaar proberen niet achteraf spijt te hebben. Door maar bezig te zijn geweest met alleen maar meer willen. Of later. Want wat als er geen later is? Ik heb met mijzelf een afspraak gemaakt, dit als doel te stellen. Doe jij met mij mee? Carpe Diem!

Denk je zelf aan zelfmoord? Heb je hulp nodig? Of wil je een dierbare helpen? Bel dan geheel anoniem en vertrouwelijk met de zorgprofessionals van de zelfmoordpreventielijn 113, of bel gratis 0800-0113.